Countdown: 27 dagen...

Al vanaf februari 2011 loop ik elke schooldag langs een enorm grote wereldkaart waarop allerlei 'prikkertjes' staan die aangeven waar de hogerejaars hun buitenlandstage doorbrengen. De wereldkaart is omringd met verhalen, flyers van verschillende ontwikkelingshulporganisaties en foto's van studenten. Hoe deze muur eruit ziet kan ik inmiddels dromen. En elke keer dat ik er even bij stil bleef staan kwam dezelfde gedachte in mij op: wat enorm gaaf lijkt mij dit om te doen! Destijds was ik een eerstejaarsstudent die net in het onderwijsvak kwam kijken en nog een hele weg te gaan had voordat ik zoiets ook eventueel zou kunnen doen.

En nu zit ik hier op een koude maar zonnige zondagmiddag achter mijn laptop met kriebels in mijn buik. Want elke dag worden de getallen die op mijn countdownapp te zien zijn kleiner. Ik startte met 83, dat leek toen nog een eeuwigheid en erg ver weg maar inmiddels zitten we al op 27 dagen. Het avontuur komt nu wel erg dichtbij. Een kleine rekensom leert mij dat dit minder dan vier weken is.

Ongeveer een jaar geleden begon het fantaseren over een 'prikkertje' van mij op de wereldkaart concreter te worden. Na het eerste jaar volgepompt te zijn met kennis over didactiek en mijn eigen vaardigheid bijgespijkerd te hebben werd er in het tweede leerjaar gesproken over de mogelijkheid om de C2 stage in het buitenland te doen. De C staat voor het derde jaar en de 2 voor de tweede helft van het schooljaar. Een schooljaar bestaat naast een hele hoop toetsen en verslagen ook uit twee stages die keer op keer weer erg leerzaam zijn en waar ik kan doen wat ik het allerliefste doe: lesgeven en daardoor bijdragen aan de ontwikkeling van het kennisniveau en welbevinden van kinderen. Op het Saxion werd door de buitenlandcoördinator en studenten die nét terug waren van all over the world een voorlichting georganiseerd. De opkomst en belangstelling van medestudenten was enorm. De ervaring die het meisje dat in Suriname haar stage gedaan had sprak mij meteen aan. Het leven daar en de cultuur die er heerst lijken me geweldig. Hier in Nederland is iedereen altijd druk, ja ook ik (mijn vriendinnen zullen dit zeker kunnen bevestigen;)). Daar is iedereen een stuk relaxter en de bevolking wordt vaak beschreven als erg gastvrij. Ik weet zeker dat ik me binnen de kortste keren kan vergelijken met de plaatselijke bevolking omdat zij altijd met een lach op hun gezicht te zien zijn en aangezien het daar ongeveer dertig graden is én ik kan doen wat ik het allerliefste doe ook zo rond zal lopen!

Naast het ontwikkelen van mijn professionaliteit als leerkracht hoop en denk ik mezelf ook tegen te komen en ik ben van mening dat een ervaring als deze mij als persoon alleen maar sterker zal maken. Een stage in het buitenland draagt bij aan een stuk zelfstandigheid. Ook denk ik dat ik gedwongen word uit mijn comfortzone moet stappen. Ik leer omgaan met het feit dat ik weinig middelen tot mijn beschikking heb en daar toch het beste resultaat uit wil halen. Ook ben ik uit mijn vertrouwde omgeving weg en leer ik op eigen benen te staan omdat ik een periode op mezelf ga wonen.

Samen met Ellen, Laury, Ariska, Esther S., Lotte, Margo en Esther Z., zal ik negen weken in Parmaribo verblijven. Ik deel mijn appartement én stageschool samen met Ellen. Samen met haar zal ik stage gaan lopen op de Nassy Brouwer school. De Nassy Brouwer school is een openbare particuliere basisschool gevestigd in Paramaribo-Noord. Het ligt op ongeveer 2,5 km afstand van ons appartement naar de school dus waarschijnlijk huren we een fiets en fietsen we elke dag naar onze stage. Hoogstwaarschijnlijk ga ik daar lesgeven in groep 2. Super leuk en iets heel anders dan ik gewend ben: ik heb een bovenbouwspecialisatie afgerond en in totaal al 1.5 jaar achter elkaar stage gelopen in de groepen 5,6,7 of 8. Omdat dit de één na laatste stage voor mijn LIO (afstudeerstage) is dacht ik ik gooi het roer drastisch om en dus besloot ik een keer voor de allerkleinsten te gaan. De lestijden zijn wel een stuk korter dan hier in Nederland. Dit komt doordat het ’s middags te warm wordt om les te geven. We maken dan ook dagen van half 8 tot 12 uur ’s middags. Erg vervelend als je daarna de beschikking hebt over zon, hangmatten, een zwembad etc......

De overige meiden zitten ook per tweetal in een appartement en zijn nog verdeeld over drie andere scholen. Gelukkig hebben we als het goed is een enorme keuken in de 'gang' van het appartement waar we van plan zijn regelmatig met elkaar samen te komen om te koken, lachen en verhalen uit te wisselen. De meiden zijn stuk voor stuk super leuk, we hebben hier in Nederland al het grootste plezier met elkaar en dus ik weet zeker dat we ons als groep samen heel goed kunnen redden in het verre Suriname.

Ik ben super dankbaar voor het feit dat iedereen in mijn omgeving positief tegenover mijn plannen staat. In het speciaal mijn papa (die het wel moeilijk vindt zijn meisje 'los te laten') natuurlijk ook mijn 'andere' ouders (Mariët, Ronald, mama), Falco maar ook zeker de Appie die mij deze unieke kans gunt!

Mo syi!

Manouk